دانشمندان دانشگاه واشنگتن می‌گویند با افزودن یک لایه نازک پلیمری به نام PEDOT که حاوی نانوالیاف است می‌توان وارد بافت متخلخل یک آجر شد. این پوشش پلیمری رسانا به عنوان یک جاذب یونی با ظرفیت ذخیره و همینطور انتقال برق عمل می‌کند. اکسید آهن درون آجر برای شروع واکنش پلیمریزاسیون ضروری است تا پوشش PEDOT بتواند بر روی ساختار آجر‌های مصرف شده به خوبی عمل کند.

فرآیند ساخت این فناوری با آجر‌های خشک نو و بازیافتی کار می‌کند و برای پایداری و به طور بالقوه برای تولید ارزان بهینه شده است. پیش بینی می‌شود با توجه به ذخایر انرژی این آجر ها تعداد زیادی از کاربرد‌های بالقوه را در نظر بگیریم. بدون شک، سیستم‌های روشنایی اضطراری یکی از امیدوارکننده‌ترین کاربرد‌های این الیاف نازک در این فناوری است.

محققان می‌گویند برای ساختن یک دیوار به حدود ۵۰ آجر پوشیده شده با PEDOT نیاز است که پس از اتصال به سلول‌های خورشیدی، می‌تواند انرژی روشنایی اضطراری را برای سه تا پنج ساعت تامین کند. این می‌تواند در زمان خاموشی یا در مکان‌هایی با منبع برق غیرقابل پیش بینی مانند بسیاری از خانه‌ها در کشور‌های در حال توسعه بسیار ارزشمند باشد. این آجر‌ها می‌توانند حداقل هزاران بار در یک ساعت شارژ شوند و راه حل‌ ایده آلی برای انرژی طولانی مدت هستند. به غیر از روشنایی اضطراری، این فناوری می‌تواند انرژی تجهیزات میکروالکترونیک و سایر محصولات کم مصرف مانند حسگر‌ها را تامین کند. اگرچه ایده خانه‌های هوشمند و شهر‌های هوشمند هنوز در مرحله توسعه است، اما استفاده از مصالح ساختمانی که ذخیره کننده انرژی نیز باشند ممکن است به حل برخی از مشکلات انرژی و افزایش کارایی مصرف انرژی کمک کند.

این فناوری با ادغام سیستم‌های انرژی تجدیدپذیر در ساخت و ساز ساختمان مرتبط است. در تلاش برای کاهش ردپای کربن و افزایش امنیت انرژی شهر‌های سراسر جهان، چنین نوآوری‌هایی که شامل آجر‌های ذخیره انرژی است، پتانسیل کمک به ساخت شهر‌های انعطاف پذیر و پایدار آینده را دارند. بنابراین، تبدیل آجر‌های قرمز استاندارد به واحد‌های بالقوه ذخیره انرژی یکی از چشمگیرترین پیشرفت‌ها در مورد مصالح ساختمانی پایدار است.